Engelsfors #2: Ogień - Mats Strandberg i Sara Bergmark Elfgren

Tytuł oryginału: Eld

Tytuł polski: Ogień

Autorzy: Mats Strandbebrg i Sara Bergmark Elfgren

Data premiery: 28 sierpnia 2013

Wydawca: Wydawnictwo Czarna Owca

Liczba stron: 692

„Druga część bestsellerowego thrillera „Krąg” – historii sześciu nastoletnich czarownic z mrocznego miasteczka Engelfors

Wybrańcy rozpoczynają drugi rok nauki w liceum. Wakacje upłynęły im na pełnym napięcia oczekiwaniu na kolejny ruch demonów. Lecz teraz ku ich zdziwieniu zagrożenie nadchodzi z najmniej spodziewanej strony. Stopniowo staje się oczywiste, że w Engelfors dzieje się coś bardzo złego. Przeszłość splata się z teraźniejszością. Żywi spotykają umarłych. Krąg Wybrańców coraz bardziej się zacieśnia…

Mats Strindberg pisarz, niezależny dziennikarz i popularny felietonista gazety „Aftonbladet”.
Sara Bergmark Elfgren pisarka, blogerka i autorka scenariuszy – tworzy zarówno dla producentów filmowych, jak i telewizyjnych.”

- lubimyczytac.pl

Seria „Engelfors”

Krąg | Ogień | Klucz (w przygotowaniu)

Ogień to drugi tom szwedzkiej trylogii Engelfors traktującej o dziewnym miasteczku tej samej nazwy, w którym dzieją się niesamowite, magiczne rzeczy niemające prawa bytu w naszej rzeczywistości (choć kto wie). Długo szukałam go w bibliotekach, aż gdy wreszcie znalazłam okazało się, że nie mogę pożyczyć ze względu na niekończący się nigdy poprzedni stosik. Dopiero kilka dni temu udało mi się zamknąć sprawę stosu 6 i otworzyć nową, gdzie też oto znalazł się Ogień. Bałam się go objętościowo, ale i jakościowo. W końcu Krąg, czyli pierwszy tom podobał mi się niesamowicie, nie chciałam się po prostu rozczarować. Okazało się jednak, że nie ma co się martwić! Wprawdzie ta część nie jest lepsza od swojej poprzedniczki i zawiera pewne niedociągnięcia, które niezbyt mi się podobają, ale nie jest tak źle, jak się można było spodziewać.

Ida, Minoo, Linnea, Anna-Karin i Vanessa to piątka ocalałych Wybrańców, która musi stoczyć walkę z tajemniczymi demonami. Po wydarzeniach z Kręgu wydają się być przygotowane na wszystko, jednak to, co zamierza zgotować im los, wcale nie jest takie przewidywalne. Okazuje się, że demony, które są zamknięte za tajemniczymi wrotami znajdującymi się w samym Engelfors pobłogosławiły jednego z mieszkańców i dały mu ogromną moc niesienia zniszczeń. I to ogromnych. Czy istnieją jakieś powiązania między tym, a powstaniem nowej organizacji nazwanej Pozytywnym Engelfors, która wcale nie jest taka pozytywna? Jakie skutki przyniesie proces wymierzony Annie-Karin za używanie jej mocy zmuszania umysłem do celów własnych? Ja już wiem (ale nie wszystko), więc i Was gorąco zapraszam do sięgnięcia po Ogień (albo Krąg) w celu uzyskania odpowiedzi na te, i inne, pytania.

Ogień miał mnie zachwycić. I zachwycił, w pewnym stopniu. Jednak nie było to to, czego oczekiwałam. Spodziewałam się niesamowitej akcji, pełnej humoru kontynuacji Kręgu i wyjaśnienia niektórych spraw, które na pewno można wpleść w siedmiuset-stronicową powieść. Co dostałam? Słabą, aczkolwiek niezwykle wciągającą, imitację poprzedniej części. Co mi się nie podobało? Zacznijmy się od tragizmu każdej z tych postaci – dziewczyny mają tyle problemów, ile ja nigdy w swoim życiu nie miałam. Znaczy jasne, nie byłam nigdy Wybrańcem, ale nie mówię tu o „magicznych problemach”. Mówię tu o całkiem przyziemnych sprawach, takich jak niepowodzenie w nauce, brak przyjaciół czy wyśmiewanie przez rówieśników. Dylematy tych dziewczyn są tak prozaiczne i śmieszne, że nie wiem, jakie pojęcie o świecie nastolatków moją autorzy. Może o to chodziło, ale może nie. Wcale a wcale mi się to nie podobało.

Druga sprawa to Pozytywne Engelfors, które pojawia się na pierwszym planie plotek w miasteczku. Podobno to spokojna i nieszkodliwa organizacja, ale jak się pewnie większość domyśla, wcale tak nie jest. Rodzice Eliasa (jednego z Wybrańców, który popełnił samobójstwo) postanowiło „pomóc” innym, należało wyplenić wszelkie zło, ale i jego sprawców. Wiadomo więc, że dla naszych bohaterek nie jest to najlepszy moment, ale co mają zrobić, jeśli nie walczyć? Ten pomysł ogólnie nie jest zły, ale jego potencjał nie został należycie wykorzystany. Nie podobało mi się zakończenie, jak i dobór postaci do poszczególnych ról. To było zbyt przewidywalne i prostolinijne.

Tak jak w pierwszym tomie uważałam, że bohaterowie są całkiem w porządku, tak teraz po prostu coś mnie rozsadzało, jak czytałam większość wypowiedzi. Ale nie na dialogach skończę moje pomstowania, bo i opisy uczuć, jak i zachowania (głównie Linnei, Idy oraz Vannesy) pozostawały wiele do życzenia.

Teraz się tak zastanawiam z czym kojarzy mi się ta seria. I tak sobie myślę, że jest bardzo podobna do książkowych Pamiętników wampirów, co mnie koszmarnie odrzuca, bo tamte powieści są po prostu kiepskie. Choć na plus idzie oprawa graficzna, to jednak nie aż tak, żebym mogła polecić tę powieść. To tylko dodatek, umilacz czytania, coby i nie tylko umysł, ale i oko, mogło skorzystać. 

Podsumowując, jest to marna kontynuacja serii, ale mimo to po trzeci tom sięgnę na pewno. Jeśli nie przeszkadza Wam, że trylogia z książki na książkę robi się oraz gorsza, a prostackie zachowanie bohaterek uważacie za coś na porządku dziennym to sięgajcie. Jeśli nie – nawet nie bierzcie się za „Krąg”, bo wciąga i będziecie chcieli przeczytać drugą część, która jest znacznie gorsza.

Zawiodłam się, i to bardzo. Żałuję, że w ogóle rozpoczęłam tę serię, bo mogłam poświęcić swój czas znacznie lepszej lekturze.

★★★★☆☆☆☆☆☆

Książka bierze udział w wyzwaniach:
 

„Czytam fantastykę”

„Przeczytam tyle, ile mam wzrostu” (4,8 cm)

„Klucznik” (Z kolorem w tytule)